Ana içeriğe atla

Evim Neresi?



İğnenin deliği. Eğri. Deniyor, geçiremiyor ipi içinden. Ucunu yalıyor, parmaklarıyla düzleştiriyor ipi. Sallanıyor makara. Parmakları dans ediyor adeta. Dişiyle koparıp düğüm atıyor ipe. Terzi düğümü. Hayatta atamam öyle düğüm. Anlamam terzilikten.
“Aç mısın, kahvaltı yaptın mı?”
“Süt içirdi annem.”
“Gevrek var, sıcacık. Koparıver ucundan. “
“Yok.”
“Enginar koydum, bol limonlu pişireceğim senin için.”
İğnenin kumaşa geçişi. O sessiz an. Sonsuz. Kumaştaki delik iple bağlı zamana. İp yıpranıp kopabilir zamanla. Delik, hep orda. Kumaş yıpranıp yok olana kadar. İpin kumaşa geçtiği an, o an sonsuz.
Televizyonda hep Türk Sanat Müziği. Hep açık o kanal. Kapıyı açıyorum. Kadınlar, çocuklar…
Düğün var yakınlarda, belli.
“Hazırlar daha ucuz ama alışmışım bir kez terzi işine, illa üstüme göre olacak.”
“Gelinin, Sabiha Abla’ya yaptıklarını duydunuz mu? İstediği düğün salonunu tutmamışlar diye yüzüğü atacakmış. Ayşe Hanım araya girmiş. Yahu çocuk bunlar. Evlenmeye kalkıyorlar bir de… Aaa gördüm kızı bir surat bir surat. Sirke satıyor yüzü...”
Akordeon kapıyı çekince daha az geliyor ses. Beyaz koltukta bacaklarımı sallayarak çıkıyorum yolculuğa. Gulliver. Cüceler ve Devler. Gulliver gibiyim ben de, Dünyayı gezmeyi hayal ediyorum hep.
Gulliver, evine dönmek istiyor. Haklı. İnsan, evine kavuşmak için geziyor. Evim neresi?
Muhayyerkürdi. Saz Semaisi. Salondan yayılıyor eve duygusu. Gemisi battı Gulliver’in ondan bilmiyor şimdi evi neresi.
Tınnn, fırının sesi. Poğaçalar pişti, sıcacık, peynirli patatesli. “Bir çay daha almaz mıydınız?”
“Bugün kahvaltıda da çok içtim ama ellerinize sağlık, alayım bir tane daha.”
“Anne, daha yerim ben poğaça.”
“Gören de evde hiç yapmıyorum sanır. Olmaz, yediniz kaç tane.”
“Mani olmayın çocuklara, yesinler. Dışarıda her şey daha tatlı gelir.”
Akordeon kapıyı açıyorum, gittiklerini bildiğim halde soruyorum.
“Gittiler mi?”
Gülümseyerek cevaplıyor. “Gittiler, sen de alsana bir tane poğaça.”
Alıyorum, çörek otlarını ayıklıyorum poğaçadan, düşenleri parmaklarımın ucuyla bastıra bastıra yiyorum.
“Aaa poğaçayı yesene.”
“Yok, ben çörek otlarını yiyeceğim. “
“O zaman sana çörek otu verseydim sadece.” Gülüyor.
“Poğaçanın kokusu karışmış çörek otlarını yemeyi seviyorum.” Gülüyorum.
Uzun, beyaz koltuk. Dikiş makinesinin huzurlu sesi, Muhayyerkürdi Saz Semaisi. Devler, cüceler. Evim neresi?
“Gel de ipi iğnenin şu eğri deliğinden geçir.”

Didem Köktaş

Resim: Eren Eyüboğlu 

Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Yorum Yaz Bilader

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kadın Argosu ve "Kadın Argosu Sözlüğü"

Uğruna, tahtını/tacını terk eden krallar vardır. Çok sevilir, kıskanılır, tabanca çekilir, bıçak sıyrılır. Ölünür, öldürülür, gerekirse mahpus yatılır.
Anadır, bacıdır, teyzedir, haladır. Yavukludur, orospudur, metrestir, kapatmadır, yosmadır. Savaşların en büyük mağdurudur. Tecavüz edilir, esir alınır, satılır, köle yapılır. Tecavüzcü değil o asılır, çünkü yargıç erkektir.
Erkekleri de doğurur. Emzirir, besler, bokunu sidiğini temizler, donunu yıkar, pantolonunu ütüler yıllarca. Büyüdüğüne emin olunca, bir başka kadına devreder yaşatsın diye.
Biraz gecikse, kapılarda camlarda bekler sabaha dek. Ölse, gözüyle görmedikçe öldüğüne inanmaz, bekler ölene dek. Şili’de, Arjantin’de, Fransa’da, Ürdün’de hep aynıdırlar; 500, gerekirse 5000 hafta beklerler hiç yüksünmeden; katillere inat. Zalim dövmekten usanır, onlar beklemekten vazgeçmez.
Bu kadar çok işi ve adı olan kadının bir gizli dili de vardır haliyle. Daha doğrusu bilinir ama yazılmamış bir dildir bu. Bu dilin sözcüklerini, deyimlerini yi…
6 yorum
Devamı

Çıkılacak Kız

Okuyan bir kızla çık. Parasını kıyafet yerine kitaplara yatıran bir kızla çık. Kitapları yüzünden dolabına sığamaz o. Okuyacağı kitapların listesini yapan, 12 yaşından beri kütüphane kartı olan bir kızla çık.
Okuyan bir kız bul. Okuyan bir kız olduğunu çantasında her zaman kitap taşımasından anlayabilirsin.[1] Kitapçıda, sevgiyle raflara bakan ve aradığı kitabı bulduğunda sessizce çığlık atandır o. Sahafta, eski bir kitabın sayfalarını koklayan fıstığı gördün mü? İşte o, okurdur. Hele sayfalar sararmışsa kesinlikle dayanamazlar.
Kahvecide[2] beklerken okuyan kızdır o. Fincanını dikizlersen, sütsüz kremasının yüzdüğünü görürsün çünkü o çoktan dalmıştır kitaba. Yazarın yarattığı dünyada kaybolmuştur. Sen de bir sandalye çek yanına. Sana ters ters bakabilir çünkü okuyan kızların çoğu rahatsız edilmek istemezler. Ona kitabı sevip sevmediğini sor.
Ona yeni bir kahve ısmarla.[3] Murakami hakkında ne düşündüğünü söyle.[4] Kardeşliğin ilk bölümünü bitirip bitiremediğini öğren.[5] Joyce’un Ulysse…
5 yorum
Devamı

Havuçlu Pilav Meselesi

Yağmur yağıyordu, pis pis yağıyordu. Bu havada ancak yapabilecek bir şey bulanların, bulduklarını yapabilenlerin canı sıkılmazdı. Bense, gazetenin bilmecesini de çözmüş bulunuyordum. Bu kara gün pazar, başka türlü geçerdi.
Karımı düşünmek istedim: Gençti, güzeldi, şimdi akşam yemeğini hazırlamaya çalışıyor ve henüz mutfak işlerinden hoşlanıyordu. Epey çalışmama rağmen onu duygularımda canlandıramadım. Bu fena bir haldi. Ne yapmalı?
Radyo’ya gittim: Uzun dalga bomboştu, orta dalga da öyle… Uzun uzun esnedim.. kısa dalganın parazitleri arasında bir mucize çıktı: Bu enfes bir kemandı ve karımla, daha iki sevgiliyken dinlediğimiz bir…
Her şey canlanıverdi… İçimde kâinatı güzelleştiren, hayata mana veren o büyülü o heyecan belirmeye başlamıştı. Seslendim:
-  Hurrem…
Körpecik sesini işittim.
-  Efendim?
-  Gelsene biraz, dedim.
-  Ne var? diye sordu.
Ne var diye niçin soruyordu sanki? Ben onu güzel ve tatlı şeyleri paylaşmaktan başka ne için çağırırdım?
-  Gel hele! dedim.
-  Ama yemek yetişmeyecek so…
Yorum Gönder
Devamı

Mihman'ın Sesi

Akif Kurtuluş’un ilk romanı Mihman’da adı geçen şarkılardan hazırladığımız listeyi göreceksiniz aşağıda. Şarkı isimlerinin üstüne tıklayarak dinleyebilirsiniz.  Parantez içlerindeki isimler, alıntının yapıldığı bölüm adını, dolayısıyla alıntının anlatıcısını gösterir. İyi okumalar, iyi dinlemeler!
Estergon Kalesi: Ülkücü bir hocanın takımında iki devrimci topçuyduk. Ercüment Amca müessesenin yöneticilerinden biri olduğu için, takımın torpilli oyuncusu muamelesi görmüştüm başlarda. Benim faşolarla birlikte davranacağımı zannetmişti Cevdet. İdmanda ülkücüler teyp getirip Estergon Kalesi’ni dinletmeye başlayınca, bir gün ben de daha iyi bir teyp getirip dayadım Cem Karaca’dan Kavga’yı, Tamirci Çırağı’nı. Selda Bağcan… O günden sonra birbirimizin kademesine daha başka girmeye başladık.” (Avukat, s. 16) Yalan: Yolun karşı tarafına park ettiğim 306 İksir’e bindim. Hemen Yeliz’in kasetini koydum. İlk gençliğimden beri hastası olduğum bu kadının Yalan şarkısını dinleyerek Bölge Başkanlığı’na yola…
Yorum Gönder
Devamı

Filmlerde Kitap Var!

Kitaplarla yatıp kalkanlardansanız, izlediğiniz bir filmde okuduğunuz bir kitabı görünce gülümsersiniz, bir arkadaşınızı görmüş gibi. Daha önce tanışmadığınız bir arkadaşsa bu kitap, hemen bir kenara not ederseniz adını. Bazen, yönetmenler acımasız olur ve filmdeki karakterin elindeki kitabı göreceğiz diye pause tuşunu eskitmek zorunda kalırız. Neyse ki Anıl Altın ve Nazlı Karabıyıkoğlu, aşağıda okuyacağınız keyifli çalışmayı yapmışlar. 10 güzel filmde geçen kitaplar, hem sinemanın hem de edebiyatın ruhuna uygun bir şekilde yazılmış. Bakalım hangileri tanıdık size!
Solaris (Solyaris, 1972)
Sinema tarihindeki en özel yönetmenlerden biri olan Andrei Tarkovsky’nin Stanislav Lem’in aynı adlı kitabından uyarladığı Solaris (Solyaris, 1972), bir bilimkurgu başyapıtıdır. Başarısız bir uzay deneyinde bilim adamları ve özellikle baş karakter psikolog Kris Kelvin, hayalin her şeyi tatmin edip gerçekliği muğlaklaştırmasıyla birlikte, derin içsel yolculuklara çıkarlar. Başta eski karısı Khari olmak …
Yorum Gönder
Devamı

İLK GÖZ AĞRISI (23) : Engin Türkgeldi ve “Orada Bir Yerde”

Edebiyat ortamımız, ülkemizin diğer ortamlarından farklı değil. Yani, kaos hakim. Çok fazla kitap yayımlanıyor, eleştiri yok denecek kadar az ve sair. Bunlar hepimizin bildiği şeyler. Ve fakat ne şekilde, nasıl olursa olsun ilk kitabın heyecanı da ayrı. Hem, kağıt oyunu oynayanlar bilir; ilk elin günahı olmaz. İlk kitaplar da, tıpkı sonrakiler gibi, kusurlarıyla güzeldir. Kendimize ait, bize kendi yolumuzu açacak güzel yanlışlarımız olmazsa ne anlamı var yazmanın?
Bu ve benzeri düşüncelerden hareketle ilk kitaplarını çıkarmış yazarlarla söyleşi yapma fikri gelişti. İlk kitabını çıkarmış her yazara sorulabilecek ortak sorular belirlemeye çalıştım. Samimiyetle sorulan sorulara verilecek sahici cevaplar, belki, ortak dertlerimizi anlamaya, birlikte düşünmeye vesile olur. Hiçbir şey olmasa bile, bir yazar dostumuzun ilk göz ağrısının heyecanını paylaşmış oluruz. Onur Çalı



Kitapsız bir hevesli olmaktan kitaplı bir yazar olmaya giden süreç nasıl gelişti? Benim en baştan beri hevesli olduğum şey…
Yorum Gönder
Devamı